Lewiatanów pomniejszych odbicie w morzach Wieloświata

Lewiatanów pomniejszych odbicie w morzach Wieloświata to opowieść o dwójce naukowczyń, które postanawiają zbadać lewiatana. Albo i dwa. To niekoniecznie jest opowieść o odpowiedziach, bardziej o ich szukaniu i o wędrówce, która trwa i zmienia się, w której pojawiają się refreny i która nigdy nie ustaje na bardzo długo.

---

Mirella wstaje, podchodzi do obrazu. Korzystając z faktu, że w sali nie ma nikogo poza nimi przykłada dłoń do tafli szkła odgradzającej je od płótna. Dla magini, przypomina sobie słowa dawnego nie-przyjaciela, nie ma wielkiej różnicy między lustrem a drzwiami. Skupia się na zasianym w sobie dawno temu ziarnu światologii. Nie zauważa, kiedy podchodzi do niej Antoinette; delikatne dotknięcie dłoni na ramieniu mówi bez słów o wsparciu partnerki. Mirella chwyta płynącą od niej światologiczną moc, miesza ją ze swoją własną – wplata w zaklęcie.

– Przejścia – szepcze Antoinette znajomą mantrę – otwierają się tam, gdzie pozwolimy im się otworzyć.

– Ale czasem – dopowiada Mirella, gdy jej włosami zaczyna targać wiatr, a uszy wypełnia ryk sztormu – rozsądnie jest pozostać u ich progu. – Szklana tafla rozpływa się pod palcami magini, przerażony lewiatan zdaje się wyciągać do nich macki w błagalnym geście. Choć jest ogromny, a sztorm nie sprzyja żadnej ze stron, to ludzie na łódkach zdają się wygrywać.